ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ... ΟΛΙΓΗ!

Επειδή θαυμάζω τον Προπ (κορυφαίος θεωρητικός του παραμυθιού και της δομής του) θα τον θέσω ως βάση των άλλων θεωρητικών, των ΠΑΡΑΜΥΘΑΔΩΝ της ΝΔ για τη δομή του καταστατικού του κόμματος και λοιπών λειτουργιών του.
Ας βουλιάξουμε λοιπόν νωχελικά στις πολυθρόνες μας κι ας απολαύσουμε το παρακάτω παραμύθι για μεγάλα παιδιά (κατάλληλο για ενήλικες ΜΟΝΟ):
Μια φορά κι έναν καιρό, ο καλός, λευκός Μάγος κατέβηκε με μια μαγική άμαξα με 35.000 άλογα, σε ένα μέρος που το λέγαμε ελληνικό. Πλήθος μαθητών του τον περίμενε εκεί για να του δώσει τα κλειδιά της Μαγικής Χώρας που τα είχαν αποσπάσει από τους μαύρους Δράκους με πολύ αίμα και ξύλο. Ο Λευκός, Καλός Μάγος, πήρε τα κλειδιά, αφού τους ευχαρίστησε για τη θυσία τους και ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕ πως ποτέ πια δεν θα επιτρέψει στους δράκους να κυβερνήσουν εκεί. Επειδή όμως οι καλοί είναι και αγαθοί (γι αυτό λέγονται και καλοκάγαθοι), δεν είδαν κάποιους δράκους μεταμφιεσμένους σε μάγους που είχαν μπει ανάμεσά τους και αγκάλιαζαν με στοργή τον Μεγάλο Λευκό.
Μην πολυλογούμε, ο Λευκός με τους μυστικούς δράκους (δεν τους κατάλαβε άραγε;) έφτιαξαν μια νέα Σχολή με πολλούς μαθητές και την ονόμασαν ΝΔ (Νέες Διδαχές). Για να την επισημοποιήσουν, έπρεπε να βάλουν και κάποιους κανόνες. Εκεί οι δράκοι έπαιξαν τον καθοριστικό ρόλο: Έπεισαν τον Μεγάλο Λευκό να βάλει τέτοιους όρους που να μην μπορεί κανείς, πέραν των διαδόχων τους, να γίνει Μεγάλος Λευκός. Έτσι κι έγινε.
Τα χρόνια πέρασαν, ο Πρώτος Μεγάλος έφυγε μακριά και οι μαθητές εξελίχθηκαν κι αυτοί σε Μάγους. Ανάμεσά τους και οι Μυστικοί Δράκοι, οι οποίοι κατάφεραν να βάλουν και τους διαδόχους τους στην ηγεσία των ΝΔ (Νέων Διδαχών) περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να καταλάβουν τη θέση του Μεγάλου Λευκού!
Κι όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, δήλωσαν με περισσή ικανοποίηση ότι όλοι οι μαθητές μπορούν να διεκδικήσουν τη θέση αλλά θα πρέπει να πάρουν και 50 δασκάλους (4.500 ήταν όλοι κι όλοι κι αυτοί διορισμένοι από τους Μυστικούς Δράκους) μαζί τους, πράγμα απίθανο και για τον πιο ικανό μαθητή. Είναι κανόνας και συνήθεια, να στηρίζουν οι Δάσκαλοι τους Αφέντες κι όχι τους Μαθητές!
Έτσι, σιγά σιγά, κάποιοι μαθητές κατάλαβαν ότι τόσα χρόνια, κάποιος ή κάτι υπήρχε που αλλοίωνε τον χαρακτήρα της Σχολής με σκοπιμότητα αλλά, ΔΕΝ γινόταν τίποτε άλλο παρά ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΧΟΛΗ. Λυπημένοι λοιπόν, ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι, με σκυφτό από την ντροπή κι απελπισία κεφάλι, πήραν τον γυλιό τους κι έφυγαν στην Χώρα του Ονείρου, μήπως βρουν εκεί τον Μεγάλο Λευκό και τον πείσουν αν επιστρέψει. Κι έτσι, με αυτά και με εκείνα, έζησαν αυτοί καλά (οι Μυστικοί Δράκοι) και οι μαθητές χειρότερα! Από μακριά, έβλεπαν τα μαύρα σύννεφα πάνω από την αγαπημένη τους Σχολή και κατάλαβαν ότι έρχεται καταιγίδα...