ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Αναδημοσίευση επιστολής στον νέο Πρωθυπουργό τη Ελλάδας, κ. Γ. Παπανδρέου

Κύριε Πρωθυπουργέ, Φίλε Γιώργο,
θα αναφερθώ στα προβλήματα της παιδείας όπως τα έχω ανακαλύψει στην πορεία της διατριβής μου στην Ιστορία της εκπαίδευσης αλλά κι όπως τα έχω βιώσει, υπηρετώντας στην εκπαίδευση ως μάχιμος εκπαιδευτικός από το 1994, είτε ως δάσκαλος, είτε ως φοιτητής, μεταπτυχιακός ή Αν. Διευθυντής στα ΙΕΚ επί δυόμιση χρόνια.
Πρωτοβάθμια εκπαίδευση:
Κακοπληρωμένοι εκπαιδευτικοί που αν και ανέβασαν το μορφωτικό τους επίπεδο με μετεκπαιδεύσεις, μεταπτυχιακά κι εξομοίωση ωστόσο, ουδέποτε την τελευταία οκταετία είχαν μια ελπίδα για σοβαρή αύξηση που θα τους αφαιρούσε το άγχος τη επιβίωσης, θα τους προσέφερε μια αξιοπρεπή καθημερινότητα και φυσικά, θα αφαιρούσε κάθε εξωσχολική ενασχόληση οπότε, καλύτερη απόδοση στην τάξη. Επίσης να αναφέρω ότι, εάν λάβουμε υπόψη τι δουλειές (χωρίς φορολόγηση, εννοείται, δεν επιτρέπεται επίσημα σε δημόσιο υπάλληλο να εργαστεί πέραν των καθηκόντων του) κάνουν, θα διαπιστώσουμε πόσες θέσεις εργασίας θα αποδεσμεύονταν με μια γενναία αύξηση στους μισθούς. Ασφαλιστές, σερβιτόροι, οικοδομή, πωλητές, μερικές από τις ασχολίες τους. Οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας, έχουν εξισωθεί με αυτούς της δευτεροβάθμιας. Τα ωράρια εργασίας όμως διαφέρουν. Οι καθηγητές φτάνουν να εργάζονται το ελάχιστο 16 ώρες την ίδια ώρα που οι δάσκαλοι έχουν ως ελάχιστο τις 21 ώρες. Αυτό το χάσμα πρέπει να γεφυρωθεί με πιο λογικό ελάχιστο για όλους τις 18-19 ώρες. Η επιστημονική κατάρτιση των εκπαιδευτικών πλέον, είναι σε υψηλά επίπεδα κι ωστόσο, με την ανάμιξη των συλλόγων γονέων στην εκπαιδευτική διαδικασία και την ατιμωρησία της παραβατικότητας καθώς και την απαξίωση του προσώπου του δασκάλου σε πολλές περιπτώσεις, η μαθησιακή διαδικασία μετατρέπεται σε μια υποχρέωση που δεν μας αφορά το αποτέλεσμα παρά το χρονοδιάγραμμα. Η διδακτέα ύλη είναι τεράστια με αποτέλεσμα τα παιδιά να κουράζονται, συνεπικουρούμενη η κόπωση αυτή και από τα απωθημένα των γονέων να κάνουν το παιδί τους ότι δεν έγιναν αυτοί (αθλητή, ποδοσφαιριστή, μουσικό κλπ) παραγνωρίζοντας βασική αρχή του Χάρτη των Δικαιωμάτων του Παιδιού: το παιδί ΠΡΕΠΕΙ να παίξει, να κοινωνικοποιηθεί με το παιγνίδι, να ωριμάσει, να ψυχαγωγηθεί από αυτό. Με τα Αναλυτικά Προγράμματα και τη στάση (από άγνοια) των γονέων, καταπατούνται βασικά δικαιώματα των παιδιών (τα οποία δεν κατανοούν ώστε να τα καταγγείλουν). Αυτό που προτείνω λοιπόν είναι να αλλάξουν τα Α.Π. και η κατάρτισή τους να ανατεθεί σε μάχιμους εκπαιδευτικούς κι όχι καρεκλοκενταύρους του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου ή των Πανεπιστημίων που το μόνο που τους αφορά είναι το ΠΟΣΗ είναι η ωριαία αποζημίωση της Επιτροπής και πόσα τελικά θα πάρουν και όπου τα μόνα βιώματά τους από σχολική τάξη είναι αυτά της παιδικής τους ηλικίας. Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό: ο ρόλος του σχολείου. Το δημοτικό σχολείο δεν είναι Baby parking (θεώρησα καλύτερο τον αμερικάνικο χαρακτηρισμό) αλλά, όπως αναφέρει και ο καθηγητής μου Χ. Κωνσταντίνου, ένας κοινωνικοποιητικός οργανισμός, ένα κοινωνικό υποσύστημα που διοικείται, διέπεται από νόμους για τη λειτουργία του, έχει σκοπό, όργανα να τον υπηρετούν και γενικότερα, είναι η κοινωνία μας σε μικρογραφία. Να σταματήσει λοιπόν η απαξίωση του σχολείου. Να γίνει αντιληπτό ότι επιτελείται έργο και δεν είναι ο χώρος που αφήνουν το πρωί οι γονείς τα παιδιά τους.
Δευτεροβάθμια εκπαίδευση:
Θα αναφερθώ μόνο στα γιγαντιαία προβλήματα. Τα υπόλοιπα μπορούν να περιμένουν. Είναι το κομμάτι εκείνο της εκπαίδευσης όπου το παιδί μετατρέπεται σε έφηβο, ένα μέρος της ενηλικίωσης με τρομερές αλλαγές στην ψυχοσύνθεση των παιδιών, στο σώμα, γενεσιουργός αιτία πολλών ψυχολογικών προβλημάτων κι εξάρσεων. Οι καθηγητές ωστόσο, επιστημονικά είναι ανέτοιμοι να αντιπαρέλθουν τις αλλαγές αυτές. Ουδέποτε είχαν παιδαγωγική και ψυχολογική κατάρτιση από τα πανεπιστήμιά τους. Πήγαν να εργαστούν στην εκπαίδευση με μόνο εφόδιο την επιστημονική κατάρτιση στο γνωστικό τους αντικείμενο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την εξαθλίωση των σχέσεων, την απαξίωση του σχολείου ως θεσμού και την υποκατάστασή του από το φροντιστήριο. Ειδικά στο Λύκειο, τα παιδιά φοιτούν στο σχολείο μόνο για τη συνέχεια της ύλης και τις απουσίες. Η πραγματική μαθησιακή διαδικασία λαμβάνει χώρα στο φροντιστήριο. Γιατί; Επειδή το χάσμα επιστημονικής-παιδαγωγικής κατάρτισης είναι τεράστιο, η αντιπαλότητα μεταξύ καθηγητών-μαθητών, οδηγεί σε ρήξη και πιθανή ανατροπή. Οι μαθητές απαξίωσαν τους καθηγητές κι αυτοί με τη σειρά τους απαξίωσαν το ίδιο το σχολείο. Εφόσον το Λύκειο (αλλά και το δημοτικό και Γυμνάσιο) είναι συνδεδεμένα με την κοινωνική προσδοκία και την επαγγελματική αποκατάσταση κι όσο οι καθηγητές θα απέχουν από τα ουσιαστικά τους καθήκοντα, η θλίψη στην δευτεροβάθμια θα μεγαλώνει και οι τσέπες των πολιτών θα αδειάζουν. Προτείνω την Παιδαγωγική επιμόρφωση των υπαρχόντων καθηγητών και την εισαγωγή στις καθηγητικές Σχολές σειράς Παιδαγωγικών μαθητών, διδακτικών μεθοδολογιών και Ψυχολογίας. Την απεξάρτηση του σχολείου από την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια. Την αλλαγή των Α.Π. Μια εκστρατεία ενημέρωσης των γονέων και των μαθητών περί της ουσίας του σχολείου. Γιατί να καίνε ή να σκίζουν τα βιβλία; Θυμίζει Γερμανία του 1936. Αξιολόγηση σε όλους τους κλάδους της εκπαίδευσης από επιστήμονες εκτός σχολικής κοινότητας. Να αξιολογείται το ψυχολογικό προφίλ των εκπαιδευτικών. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε άτομα με ψυχοπάθειες τα οποία διδάσκουν στα παιδιά μας. Επίσης, να μην μονιμοποιείται κανείς εάν πρώτα δεν υπάρχει βεβαίωση για την ψυχολογική του ακεραιότητα. Θεωρώ ότι και στην επιλογή στελεχών, πρέπει να υπάρχει ψυχολογική αξιολόγηση.
Κάτι επίσης σημαντικό:
ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ από τις Διευθύνσεις και τα Γραφεία εκπαίδευσης οι όμορφες, είναι αλήθεια, συναδέλφισσες 25-42 ετών και να πάνε στα σχολεία τους. Εάν είναι να απασχοληθούν εκπαιδευτικοί στα Γραφεία, ας είναι μεγάλων ηλικιών, να ξεκουραστούν από την τάξη. Δεν λέω, είναι ωραίο να έχει τρεις όμορφες παρουσίες ο κάθε προϊστάμενος στο γραφείο του, αλλά οι νέοι είναι αυτοί που έχουν καλύτερη κατάρτιση και περισσότερη διάθεση. ΑΣ ΕΡΓΑΣΤΟΥΝ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!
Για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση θα επανέλθω. Οι παρατηρήσεις μου αυτές και οι επισημάνσεις, είναι θαρρώ στη σκέψη πολλών συναδέλφων. Σας τις διατυπώνω και ευελπιστώ να φανούν χρήσιμες για μια παιδεία του αύριο όπου τα προβλήματα δεν μπορούν να περιμένουν τις εξελίξεις, όπου το ελληνικό σχολείο οφείλει να μετατραπεί σε διαπολιτισμικό, όπου ο έλληνας εκπαιδευτικός πιθανόν να χρειαστεί να συνυπάρξει και με «ξένο».
Μεγάλη μου τιμή που μπορώ και γράφω τις σκέψεις μου στον Πρωθυπουργό τη Ελλάδας. Φιλικά Αλέξανδρος Καρβούνης